Spitzen.

Dit gedicht vond ik vandaag in een oude agenda.
Ik heb het geschreven net na mijn bekering en mijn besluit te stoppen met mijn dansopleiding. Daarmee eigenlijk een droom die ik koesterde
en mijn hele leven leefde resoluut van de tafel te vegen.
Alhamdulillaah, het was de juiste keuze, waar ik nog steeds achter sta.

Kleine scheurtjes vertellen,
een levenslang verhaal.
Van een liefde verloren,
van een liefde fataal.

Jij liet mij zweven,
deelde geheimen met je betoverende klank.
Het doet pijn in mijn hart, pijn in mijn ziel..
denk niet dat ik je zonder traan afdank.

Een mens zou het niet geloven,
dat ik zoveel van je hield.
Een ander dan een danser zou denken,
dat ik door waanzin werd bezield.

Liefde wordt niet verlaten,
dan voor een liefde groter dan dat.
En deze liefde is zo machtig,
dat ik zelfs jou vergat.

Voor de laatste keer een arabesque attitude,
een verscheurd hart, ik zal het niet vergeten
maar ik kan niet anders dan jou verlaten..
op mijn spitzen, spitzen versleten.


“het kan zijn dat jullie afkeer van iets hebben, terwijl het goed is voor jullie; en het kan zijn dat jullie van iets houden, terwijl het slecht voor jullie is.
En Allah weet, terwijl jullie niet weten.”
(2:216)

Een kind..

Kind, op een marktplaats,
zoveel mensen om je heen.
Maar je kan ze niet verstaan,
je gevoel van veiligheid verdween.

Luide kelen schreeuwen,
en niemand die jou ziet.
Tranen lopen over je wangetjes.
wat bezielde je dat jij Hem verliet..

Daar sta je dan, kleine vreemdeling.
Verloren en vol met smart.
Zoekende kijk je om je heen,
en de angst slaat je om het hart.

Zonder Hem ben jij verloren
op deze plaats, verslindend en wreed..
Zonder Hem ben jij een niemand,
en niemand hoort je kreet

Imaan.

Donker wolken bedekken,

mijn ooit zo witte maan.
De regen stort zich naar beneden,
maar er is niets dat me omgeeft,
geen schuilplaats meer om heen te gaan.

De donder is op oorlogspad,
en heeft mijn hart bekneld.
En diep in mij, op mijn witte maan
vond het zijn slagveld.

De wind raast vannacht,
de donder brult en gromt..
de donkerte die het meebracht,
heeft mijn licht verstomt.

De wind snijdt in mijn gezicht,
de regen krast in mijn huid.
Hoopvolle blik op de hemel;
aanschouw hoe het zwart de laatste stralen omsluit..

De ijzige kou neemt mij in zijn greep,
mijn zichtveld die wordt zwart
en dan ineens is er windstilte
en hoor ik enkel nog het kloppen van mijn hart.