Imaan.

Donker wolken bedekken,

mijn ooit zo witte maan.
De regen stort zich naar beneden,
maar er is niets dat me omgeeft,
geen schuilplaats meer om heen te gaan.

De donder is op oorlogspad,
en heeft mijn hart bekneld.
En diep in mij, op mijn witte maan
vond het zijn slagveld.

De wind raast vannacht,
de donder brult en gromt..
de donkerte die het meebracht,
heeft mijn licht verstomt.

De wind snijdt in mijn gezicht,
de regen krast in mijn huid.
Hoopvolle blik op de hemel;
aanschouw hoe het zwart de laatste stralen omsluit..

De ijzige kou neemt mij in zijn greep,
mijn zichtveld die wordt zwart
en dan ineens is er windstilte
en hoor ik enkel nog het kloppen van mijn hart.