Spitzen.

Dit gedicht vond ik vandaag in een oude agenda.
Ik heb het geschreven net na mijn bekering en mijn besluit te stoppen met mijn dansopleiding. Daarmee eigenlijk een droom die ik koesterde
en mijn hele leven leefde resoluut van de tafel te vegen.
Alhamdulillaah, het was de juiste keuze, waar ik nog steeds achter sta.

Kleine scheurtjes vertellen,
een levenslang verhaal.
Van een liefde verloren,
van een liefde fataal.

Jij liet mij zweven,
deelde geheimen met je betoverende klank.
Het doet pijn in mijn hart, pijn in mijn ziel..
denk niet dat ik je zonder traan afdank.

Een mens zou het niet geloven,
dat ik zoveel van je hield.
Een ander dan een danser zou denken,
dat ik door waanzin werd bezield.

Liefde wordt niet verlaten,
dan voor een liefde groter dan dat.
En deze liefde is zo machtig,
dat ik zelfs jou vergat.

Voor de laatste keer een arabesque attitude,
een verscheurd hart, ik zal het niet vergeten
maar ik kan niet anders dan jou verlaten..
op mijn spitzen, spitzen versleten.


“het kan zijn dat jullie afkeer van iets hebben, terwijl het goed is voor jullie; en het kan zijn dat jullie van iets houden, terwijl het slecht voor jullie is.
En Allah weet, terwijl jullie niet weten.”
(2:216)